Over jongensdromen die nooit uitgekomen zijn…

Archeoloog wilde ik worden.

Toen ik op de middelbare school zat was ik dan ook lid van het geschiedenisclubje op school en van de landelijke NJBG (Nederlandse Jeugdbond ter Bestudering van de Geschiedenis, die nog steeds bestaat). Ik deed mee aan opgravingen, bezocht historische plekken en lezingen, deed veel onderzoek in stoffige archieven (daar moest je toen nog naar toe op de fiets) en organiseerde de “kennismakingsweekenden” aan het begin van het nieuwe schooljaar om de nieuwe leerlingen bij ons clubje te krijgen….

De studie geschiedenis is er helaas nooit van gekomen….

Vroeger vond ik dat best jammer. Nu nog steeds gaat mijn hart sneller kloppen van archeologische vondsten, grafheuvels en historische gebouwen en plekken. Nog steeds trekken op vakanties de kastelen, grafheuvels en musea overal waar ik ben. Ik denk dat ik best nog in staat ben om een profiel te schaven (wand in een grondsleuf waar de verstoringen in die grond zichtbaar worden) , een stenen pijpenkop te dateren en om oud schrift te kunnen lezen. Maar mijn levensweg is echt een heel andere kant in gegaan.

Terugkijkend op die tijd zie ik nu dat ik eigenlijk toen al meer bezig was met het “faciliteren en organiseren”. Ik organiseerde het kennismakingsweekend, regelde de kampeerboerderij. Zorgde dat er iemand was die de maaltijden verzorgde (mijn moeder  :-)) , bedacht excursies etc.  Eerst alleen, later met een groepje anderen. En verbaasde me erover dat ik het geen probleem vond om voor de zoveelste keer een bepaald kasteel of grafheuvel te bezoeken met steeds andere, nieuwe leden. Dat mijn “honger naar historische kennis” eigenlijk ondergeschikt bleek aan het plezier dat ik erin had om te zorgen dat het voor alle deelnemers leuk en leerzaam was.

Achteraf gezien een belangrijke levensles.

Want blijkbaar is de vorm waarin je  waarde toe kunt voegen niet altijd direct afgebakend, en kan dit in een veelheid van rollen. Ik ken mensen die gepassioneerd zijn over gastvrijheid en deze passie tot uiting brengen in dienst van een gemeente, ik ken mensen die eigenlijk alleen maar bezig willen zijn met mensen helpen en dit succesvol doen bij een commando eenheid van ons leger.

In elk beroep kun je dus eigenlijk altijd jouw passies kwijt. Waarde zit m namelijk niet in de functie of het beroep dat je uitoefent. Waarde komt to uiting in de manier waarop je jouw beroep of functie uitvoert.

Wat is jouw passie? En op welke verrassende plek voegt die waarde toe?

Groet,

Ronald

PS: de foto is van één van die “kennismakingsweekenden” (schatting: 1977) Met een aantal van de mensen op deze foto ben ik nog steeds bevriend.